Religie mają to do siebie, że lubią przejmować władzę nad językiem na różnych płaszczyznach. Pierwszym przykładem niech będzie to, co mówi biblia: „Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy” (Wj 20, 7; Pwt 5, 11). Nie zrzucajmy jednak całej odpowiedzialności na chrześcijan – większość religii działa w podobny sposób.

Wyznawcy niechętnie używają słów zarezerwowanych dla kontaktów boskich i część z nich przeinaczają (np.: ang. „gosh”, zamiast „god”; polskie „piorun”, zamiast „Perun” etc…), a część z nich rezerwują jedynie do użytku w sferze kościelnej.

Właśnie to stało się ze słowem „miłować”. Z biegiem czasu skojarzyliśmy je bardzo mocno z Bogiem (z boskim miłosierdziem i miłowaniem przez Boga) i od tamtej pory to właśnie Bóg ma wyłączność na „miłowanie”, a my maluczcy musieliśmy znaleźć sobie jakiś substytut językowy. Padło właśnie na „kochać”, co było określeniem bardziej przyziemnym i mniej wzniosłym.

Jak widać, zdegradowaliśmy nieco wagę naszych ziemskich uczuć, ale nie zrobiliśmy tego tak drastycznie, jak np.: Hiszpanie.

Świetną analogią do tego co stało się w języku polskim jest język Cervantesa. U Hiszpanów „miłość” to „amor”, czasownik pochodzący od tego słowa (czyli „ amar ”) nie istnieje już w języku potocznym – używa się go przeważnie w wątkach religijnych, choć również za sprawą importu włoskiego „ti amo” (kocham Cię) powoli próbuje wracać do łask. Czasem możemy spotkać się z wyrażeniem „te amo” (w sensie: kocham Cię), jednak nie jest ono powszechnie akceptowalne i nie jest do końca jasne przy wyrażaniu tych najgłębszych uczuć międzyludzkich.

Mając to wszystko na uwadze możemy już zdać sobie sprawę z tego, że mówiąc komuś „te amo” możemy wybrzmieć tak jakbyśmy w Polsce mówili coś między „miłuję cię”, a „ajlowju”.

Hiszpanie nie poszli jednak w kierunku pieszczot i dziś mówią „te quiero” co tłumaczy się jako „kocham cię”, a co oznacza dokładnie „chcę cię”. W Hiszpanii użyjecie dokładnie tego samego czasownika prosząc o szklankę piwa i mówiąc komuś, że go kochacie.

Mało w tym romantyzmu, prawda?

Na temat angielskiego „to love” (kochać) nie ma co się szeroko rozpisywać. Wystarczy zauważyć, że wartość tego wyrażenia jest również mocno zaniżona, bo dziś używamy go jako substytut „to like” (lubić). W języku polskim w różnych sytuacjach będziemy tłumaczyć angielskie „I love it” na polskie „kocham”, „lubię”, czy po prostu „podoba mi się”.

Pochodzenie słowa „miłość” to kolejna niesamowita historia. Nasi przodkowie mówili o kimś, że jest „miły”, kiedy można było obok niego przejść nie dobywając broni. Można było go ominąć , więc był „miły”. Później całe to miłowanie zaczęło przekształcać się do określenia uczucia, w którym mogliśmy przy kimś czuć się miło, sprawiać sobie różnego rodzaju przyjemności – miłe rzeczy. itd.

Dziś słowo „miły” też zatraciło już wiele ze swojego znaczenia, ale możemy nadawać mu naprawdę wiele ładunku emocjonalnego przez samą wymowę. Odpowiadając na pytanie o randkę możemy powiedzieć bez większego entuzjazmu „no, było miło”, co będzie oznaczało tyle co „tak sobie”, możemy powiedzieć „Och! Ale mi było miło!” za czym będzie kryć się naprawdę dobrze spędzony czas.

Bycie dla kogoś miłym, kojarzy się teraz z byciem po prostu grzecznym, jednak da się w tej materii zrobić dużo więcej i jeśli ktoś sprawi nam bardzo miły, zupełnie niezobowiązujący prezent, to wewnętrzna radość i ciepło na sercu podpowie nam właśnie co dokładnie kryje się za słowem „miło” i dlaczego tak mocno powiązane jest ze słowem „miłość”.

„Kochanie”, podobnie jak cała ta sprawa z byciem miłym, również sprowadza się do sprawiania sobie radości i przyjemności. Ciekawą funkcją i niewielką pułapką tego słowa jest to, że określamy nim dwie, niekoniecznie idące ze sobą w parze, rzeczy. Oczywiście chodzi o wyrażanie swojej miłości i uprawianie seksu. Jedno z drugim nie zawsze musi być połączone, ale my bardzo lubimy nazywać różne rzeczy, więc jeśli ktoś się z kimś kochał, to prawdopodobnie gdzieś zagnieździ nam się drugie znaczenie tego słowa – to powiązane z miłością.

„Zakochanie” to kolejna ciekawa pozycja w naszym słowniku, bo często może przyjmować negatywny wydźwięk i w niektórych przypadkach dość mocno rozgraniczamy je od miłości. Tłumaczymy młodzieńcom, że „zakochanie”, nie ma z nią nic wspólnego. To często po prostu fascynacja.

Słowa są naszym codziennym narzędziem komunikacji i korzystamy z nich w sposób tak naturalny i bezwiedny, że nawet nie zastanawiamy się, skąd dokładnie się wzięły, czy co dokładnie oznaczają. Warto sięgać głębiej, by nie popełniać błędów i nie chodzi tutaj o błędy językowe, czy gramatyczne.

Czasem przez jeden błąd w rozmowie możemy zmienić czyjeś życie. Czasem jedno odpowiednio dobrane słowo może odmienić nasz los. Musimy tylko wiedzieć, jak ich używać.

W płaszczyźnie emocjonalnej nie powinniśmy zostawiać przestrzeni na pomyłki, czy niedomówienia.


…i właśnie to znane wszystkim uczucie to pożądanie , a zaskakujące jest to, jak często, oszukując samych siebie, mylimy je z miłością